Życiorys

Dr. O. Slavko Barbarić, OFM

Na pamiątkę

 
O. Slavko Barbarić OFM zmarł 24. listopada 2000 r. o 15:30. Po zakończeniu nabożeństwa Drogi Krzyżowej, które zwykle co piątek prowadził dla parafian i pielgrzymów na Kriżevacu, odczuł ból. Usiadł na kamieniu, potem się położył na ziemi, stracił przytomność i oddał duszę Panu Bogu.

 O. Slavko Barbarić OFM urodził się 11. marca 1946 r. w rodzinie Marka i Lucii z domu Stojić w Dragiczinie (parafia Czerin). Szkołę podstawową ukończył w Czerinie, a do gimnazjum uczęszczał w Dubrovniku. Do zakonu Franciszkanów wstąpił 14. lipca 1965 r. w Humcu. Śluby zakonne złożył 17. września 1971 r., a święcenia kapłańskie otrzymał 19. grudnia 1971 r. Studiował w Sarajewie, Grazu i Fryburgu. Studia zakończył w Grazu (Austria) z tytułem magistra. Po pięcioletniej pracy w prowincji hercegowińskiej w parafii Czaplina od 1978 r. kontynuował studia we Fryburgu, gdzie w 1982 r. obronił doktorat z zakresu pedagogiki religijnej i otrzymał tytuł psychoterapeuty.

Jako kapłan-franciszkanin od 1973 do 1978 r. pracował w Czaplinie. Od wiosny 1982 r. do września 1984 r. pracował w Mostarze jako nauczyciel religii dla studentów, prowadził rekolekcje modlitewne u sióstr zakonnych w Bijelo Polje obok Mostaru. Ponieważ jego praca z młodzieżą była bardzo owocna, a rekolekcje modlitewne spotkały się z żywą reakcją studentów ówczesna władze komunistyczne zaczęły prześladować o. Slavka. W ciężkich chwilach kardynał Franjo Kuharic obronił o. Slavka Barbaricia.

 Ponieważ władał kilkoma językami europejskimi, oprócz pracy w parafii o. Slavko niestrudzenie oddawał się pracy z pielgrzymami w Medziugorju od powrotu ze studiów w 1982 r. do Medziugorja oficjalnie został przeniesiony w 1983 r. Na żądanie biskupa Żanicia w 1985 r. został przeniesiony do parafii Blagaj, a w 1988 r. do parafii Humac, gdzie był kapelanem i pomocnikiem nauczyciela nowicjuszy.

 Na początku wojny w Bośni i Hercegovinie, gdy wszyscy starsi franciszkanie przenieśli się do Tuczepi jako uchodźcy o. Slavko pozostał w Medziugorju dzięki ustnemu zezwoleniu wydanemu przez ówczesnego prowincjała - o. Drago Toljo OFM.

 Na początku swojej pracy w Medziugorju zaczął pisać książki o tematyce religijnej: Módlcie się sercem, Daj mi swoje zranione serce, Przeżywaj Mszę św. sercem, W szkole miłości, Adorujcie sercem mego Syna, Z Jezusem i Maryją przez Golgotę ku Zmartwychwstaniu, Módlcie się razem radosnym sercem, Matko prowadź nas do pokoju, Naśladuj mnie sercem, Rozmowy i Pośćcie sercem, która jest obecnie w druku. Książki o. Slavko przetłumaczone zostały na ponad 20 języków i były drukowane w ponad 20 milionach egzemplarzy na całym świecie. Oprócz książek drukował również artykuły w rozmaitych gazetach. Redagował biuletyn św. Franciszka w Czaplinie, współpracował z czasopismami "Krsni Zaviczaj" i "Glas Mira" oraz z radiem "Mir" Medjugorje. Oprócz pisania książek niestrudzenie poświęcał się konferencjom dla pielgrzymów, prowadził adoracje eucharystyczne, adoracje Krzyża, różaniec na Górze Objawień i Drogę Krzyżową na Kriżewacu, gdzie zakończył swoje życie doczesne. Prowadził doroczne spotkania rekolekcyjne dla kapłanów i młodzieży. W domu franciszkańskim "Domus Pacis" prowadził rekolekcje postu o chlebie i wodzie. Z powodu zniszczeń wojennych założył i prowadził instytucję opiekuńczo-wychowawczą "Matczyna Wioska", gdzie w chwili obecnej mieszka około 60 osób (sierot wojennych, dzieci z rozbitych rodzin, samotnych matek, oraz samotnych starszych osób i chorych dzieci). Jeżeli ktoś potrafił kochać dzieci to właśnie ojciec Slavko. I maluchy kochały jego: zawsze były wokół niego i on umiał je jakoś zebrać tak jak i Jezus! Jego psychoterapeutyczne wykształcenie i wychowanie umożliwiły mu pracę z uzależnionymi od narkotyków we Wspólnocie "Cenacolo", którą założyła s. Elwira szczególnie tu w Medziugorju w Campo della Vita (Pole życia). Pomoc przesyłaną przez dobroczyńców z całego świata starał się ukierunkować do dwóch fundacji: "Fundacja pomocy dzieciom, których rodzice zginęli w wojnie domowej" i "Fundacja przyjaciół talentów" pomagająca młodym studentom.

 Trudno jest wyodrębnić cokolwiek z życia tego wielkiego i niecodziennego człowieka. Lecz jeżeli byśmy spróbowali to uczynić byłby to na pewno okres jego życia, który spędził w Medziugorju. O. Slavko Barbarić objechał cały świat głosząc Maryjne orędzie pokoju i pojednania. Był duszą i sercem ruchu, który zrodził się w Medziugorju przed 19 i pół roku. Uroku dodawały mu niezwykłe cechy: znajomość języków obcych, umiejętność nawiązywania kontaktów z ludźmi, wykształcenie, prostota, troska o człowieka w potrzebie, niespożyta energia, w którą nieraz trudno było uwierzyć, że jeden człowiek może tyle zrobić, pracowitość, a przede wszystkim pobożność, pokora i miłość. Wiele się modlił i pościł, a Matkę Bożą kochał miłością dziecka. To była tak naprawdę istota jego życia: przez modlitwę i post doprowadzić dusze ludzkie do Boga przez Maryję Królową Pokoju.

 Życie obok niego wydawało się nierzeczywiste, bo on żył tu na świecie, ale równocześnie jakby poza nim. W jego bliskości słowa Jezusa, Najwyższego Kapłana przemieniały się w prawdę: ".. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na  świat posłałem." (J 17, 16 - 19)

 Pogrzeb odbył się w niedzielę 26. listopada 2000 r. na miejscowym cmentarzu "Kovaczica", po Mszy św. żałobnej w kościele św. Jakuba o 14:00.


Ostatnio dodane



W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Szczegółowe informacje znajdują się w POLITYCE PRYWATNOŚCI I WYKORZYSTYWANIA PLIKÓW COOKIES. OK, rozumiem